
تعریف لغوى رهن: رهن، مصدر، یا عنوان شىء درگرو است و در لغت، به معناى ثبات و دوام و گاه به معناى حبس نیز به کار مى رود. رهن، چیزى است که در گروِ وام و دین رسم مى گیرد. «الرهان» هم، به همین معناست، ولى رهان، چیزى است که براى شرطبندى باب میان مى گذارند. رهن و رهان، تمام تاخت مصدرند، مثل:«رهنت الرهن و راهنته رهاناً» اسم آن رهین و مرهون است (یعنى گرویى). در جمع رهن، کلمه هاى رهان، رهن و رهون نیز به کار مى رود. آیه ...